مولي اميرالمؤمنين عليه‌السلام : أَحْيِ قَلبكَ بِالمَوعِظَةِ. (نهج‌البلاغه، کلمة ۹۰۹)دلت را (هميشه) با پند و موعظه زنده نگه بدار.

مولي اميرالمؤمنين عليه‌السلام: أَبلَغُ العِظاتِ اَلاِعتبارُ بمَصارعِ الأَمواتِ. / (فهرست غررالحکم، ص ۴۰۷)رساترين پندهاي هشداردهنده، عبرت گرفتن از بستر و قبور اموات است.

امام محمدباقر(عليه‌السلام): لِيَنصَحِ الرّجُلُ مِنكُم اَخاهُ كَنَصيحَتِهِ لِنَفسِه. / (اصول کافي، ج ۳، ص ۲۹۶)هر يک از شما همانگونه که خيرخواه خود هستيد بايد خيرخواه ديگر برادران خود نيز باشيد.

قدرت طلبی از هر که باشد از شیطان استقدرت طلبی در هر که باشد، اسباب این می شود که زمین بخورد. قدرت طلبی از هر که باشد از شیطان است؛ می خواهد رئیس جمهور آمریکا قدرت طلبی کند یا یک طلبه ای در مدرسه (و یا ...) بخواهد قدرت طلبی بکند؛ و شیطان ما را هم از این راه، بیشتر از جاهای دیگر می تواند بازی بدهد؛ که تو فلانی هستی! تو چه هستی! دیگران چی اند!. هیچ فرقی مابین آدمی که به حسب ظاهر قدرتمند دنیا است و دارد باز هم دنبال قدرت می گردد، با آن آدم زاهدی که توی یک صومعه نشسته است، در این جهت فرق نیست. تمام فسادهایی که در عالم پیدا می شود، از خودخواهی پیدا می شود، از حبّ جاه، از حبّ قدرت، از حبّ مال، از امثال این هاست و همه اش برمی گردد به حبّ نفس و این «بت» از همه بزرگ تر است و شکستنش هم از همه مشکل تر است. تعقیب کنید که اگر نمی توانید به تمام معنی بشکنید –که می توانید ان شاءالله– مشغول باشید به شکستن دست و پای یک همچو بتی.

منشأ همه فسادها و عداوتهامى دانى شیطان با پدر بزرگ ما آدم- صفىُّ الله- چه کرد؟ او را از جوار حق فرو کشید و پس از وسوسه شیطان و نزدیکى به شجره- که شاید نفس باشد یا بعض مظاهر آن- فرمان اهْبِطُوا رسید و منشأ همه فسادها و عداوتها شد، آدم- علیه السلام- با دستگیرى حق تعالى توبه کرد و خداوند او را صفىّ خود فرمود، من و تو نیز که مبتلاى به شجره ابلیسیه هستیم باید توبه کنیم و از حق- جلّ و علا- در خلوت و جلوت بخواهیم با استغاثه که دست گیرد به هر وسیله که خواهد و ما را نیز به توبه رساند بلکه از اصطفاء آدمى بهره اى گیریم. و این نتواند بود مگر با مجاهدت و ترک شجره ابلیس با همه شاخه ها و اوراق و ریشه هاى آن که در وجود ما منتشر و هر روز محکم تر و توسعه دارتر مى شود.[ امام خمینی صحیفه نور جلد ۲۲ صفحه ۳۴۸ ]

من همین هایی که می‏گویی هستم، اما تو آن طور که می‏نمایی هستی؟!اگر این حبّ نفس و خودخواهی نباشد، انسان از دیگران عیب نمی‏گیرد. این عیب‏گیری هایی که بعضی از ما نسبت به دیگران می‏کنیم، همه‏اش برای این است که ما خودمان را- برای آن حبّ نفسی که داریم-(خود را) خیلی مهذب و صحیح و آدم کامل می‏دانیم و دیگران را معیوب می‏دانیم و به عیبشان ایراد می‏گیریم. در آن شعر هست که یک آقایی- شعرش را نمی‏خواهم بخوانم- به یک کسی اشکال کرد. [او ] گفت من همین هایی که می‏گویی هستم، اما تو آن طور که می‏نمایی هستی؟