در يكي از روزهاي تابستاني كه گذشت، به دليل يك اختلاف نظر و درگيري كوچك، بسيار خسته و نااميد بودم. يادم نمي آيد، شايد در آن لحظه گمان مي كردم كه نگون بخت ترين انسان روي كره زمين هستم. دنيا به آخر رسيده و ديگر بدتر از اين وجود ندارد!

در جمع دوستانم بودم و آنها دليل ناراحتي ام را از من پرسيدند. اطمينان داشتم كه اگر زبان باز كنم همه از تيره روزي من در شگفت خواهندشد و به حال و روزم تأسف مي خورند!

سرصحبت را بازكردم بعداز سكوتي كه حكم فرما شد يكي از دوستانم گفت: درك مي كنم شرايط سختي است. چون من هم اين شرايط و شايد بسيار بدتر از آن را داشته ام و حتي فشارهاي عصبي منجر به ازدست دادن سلامتي ام شد. حالا من ۱۲سال است كه به صرع مبتلا هستم و...

با شنيدن اين جمله تكان خوردم. ابهت مشكلم درنظرم خرد شد. فهميدم چون قبلا فقط به مشكل خودم خيره شده بودم آن را بزرگ مي ديدم. اما حالا در كنار مشكل بزرگتري ناچيز به نظر مي آمد. ازاينكه پيش دوستم اظهارعجز كرده بودم از خودم خجالت مي كشيدم. او در تمام اين سالها بدون هيچ اشاره اي با اين بيماري دست و پنجه نرم مي كرده، درعين ناباوري همان روز خبر فوت يكي از آشنايان را به علت سرطان شنيدم. هرگز فكرش را هم نمي كردم، خدايا يعني او در تمام اين سالها به اين بيماري مبتلا بوده؟ آن شخصيت مثبت انديش كه هرگز لبخند از لبش جدا نمي شد؟ هيچ وقت از اين موضوع كوچكترين حرفي به ميان نياورده بود.

خدايا مرا ببخش كه هرگز اين همه دليل براي شكرگزاري از تو را نديدم و چشمانم هميشه به دنبال دلايل كوچكي براي ناسپاسي گشته است.

حالا ديگر احساس مي كردم انگار مشكل من آنقدرها هم كه فكر مي كردم بزرگ و غيرقابل حل نيست و حتما راه حل هايي هم دارد. انگار آن روز حقيقتي مي خواست خودش را به من ثابت كند.

من همان شخصيت يك ساعت پيش بودم كه گمان مي كرد به آخر زندگي رسيده است و مشكلم هم همان بود. پس چه چيزي تغيير كرده بود؟ من فقط نوع نگاهم را تغيير داده بودم.پس ما همان طور مي بينيم كه نگاه مي كنيم.

پيش از اين يك سنگ كوچك در مسير زندگيم بود و من آن قدر به آن خيره شده بودم كه ديگر اطرافش را نمي ديدم. نمي ديدم كه جاده زندگي چقدر وسيع است و مي توان از كنار اين سنگ كوچك گذشت و با دورشدن از آن و به پيش رفتن ديگر آن را نديد . نمي ديدم كه تخته سنگ هاي بزرگتري در اطراف مسير من هست كه اين سنگ چقدر در مقابل آنها ناچيز است و خدا را شكر كه آنها در سر راه من قرار نگرفته اند.

در جاده زندگي همه ما اين سنگريزه ها وجود دارد اما يقين داشته باشيد خداوند هرگز راه زندگي هيچ كس را كاملا سد نخواهدكرد. بايد راهي باشد و شما اگر حركت كنيد، حتما آن را پيدا خواهيدكرد.

خداوند بزرگ و بلندمرتبه تمام عوامل و اسباب خوشبختي را در دنيا براي بندگانش فراهم آورده و همه آنها در خدمت ما هستند. اما فقط يك جاي خالي كوچك كافيست تا ما انسان هاي ناسپاس به آن جاي خالي خيره شويم و ساير نعمت ها را نبينيم.

ما انسان ها براي اين كه احساس خوشبختي كنيم به يك كلكسيون شامل هزار و يك دليل نيازمنديم اما فقط نبودن يكي از آنها باعث مي شود تا باور كنيم بدبخت ترين موجود روي اين كره خاكي هستيم! به هرحال فرقي نمي كند چون ما هرچه دارا باشيم انگار چشم ما فقط توانايي ديدن نداشته ها را دارد و تا وقتي به نداشته هايمان چشم دوخته ايم احساس خوشبختي نخواهيم كرد. باور كنيم كه اين كمبودها و نداشتن ها پاياني ندارد چون قانون زندگي دنيا اين است كه همواره بدي و خوبي در كنار هم خواهندبود.

پس تا وقتي ياد نگيريم به خاطر داشته هايمان شاد باشيم هرگز فرصت خوشبخت بودن پيدا نخواهيم كرد.

آيا به اين سؤال ها فكر كرده ايد؟

چند ميليون كودك بي سرپرست در اين دنيا وجود دارند؟

در روز چند كودك با نقص عضو به دنيا مي آيند؟

در دنيا چه تعداد انسان جنگ زده و آواره در آرزوي يك سرپناه و يك وعده غذاي گرم هستند؟

هم اكنون چند نفر هستند كه با تمام وجود آرزومند شرايط شما هستند؟

اين قانون براي همه ما وجود دارد. آيا شما مي توانيد بگوييد مشكل شما از بزرگترين مشكل موجود در اين دنيا بزرگ تر و سخت تر است؟ آيا مي دانستيد اگر شما داراي: خانواده، سلامتي، امنيت، هنر و مهارت كاري، مقبوليت اجتماعي، و... هستيد چقدر خوشبختيد؟

كمي بگرديد حتما دلايل بسيار زيادي براي خوشبخت بودن پيدا مي كنيد.

بياييد همگي عادت كنيم به داشته هايمان فكر كنيم. آن ها خيلي بيشتر و در دسترس تر از خلأهايمان هستند.

تغيير دادن عادت ها هر چند در ابتدا سخت، ولي ممكن است.

در يك جمع دوستانه بنشينيد. تا زماني كه سكوت كرده ايد و به زندگي يكديگر چشم دوخته ايد بي آنكه خبر داشته باشيد هر يك از شما آرزومند زندگي ديگري هستيد، زيرا خاصيت زندگي ما اين است كه دورنماي بسيار فريبنده اي دارد.

اما سر صحبت را باز كنيد و از مشكلاتتان بگوييد. خواهيد ديد افرادي كه به نظر شما خوشبخت ترين مي آمده اند مشكلاتي را بيان مي كنند كه از ديد شما يك لحظه هم قابل تحمل نيست.

من دوست معلولي داشتم كه آرزو داشت كاش سالم بود و دوست سالمي داشت كه آرزو داشت كاش به جاي او مي بودتا قدري از توجه و حمايت خانواده بهره مند شود؛ زيرا خانواده اش او را به حال خودش رها كرده بودند و با سن كمي كه داشت مجبور بود ساعت هاي ناتمام با شرايط سخت وپرمشقت به كار بپردازد.

اين داستان را شنيده ايد:

روزي استادي به شاگردانش كه هر كدام آرزو داشتند بار مشكل ديگري را به دوش بكشند فرصتي داد تا خودشان مشكلشان را انتخاب كنند. همه بايد مشكلاتشان را در وسط ميدان شهر مي ريختند و بعد هر كس يكي از آن ها را انتخاب مي كرد.

مي دانيد دست آخر چه اتفاقي افتاد؟ هر كس مشكل خودش را برداشته بود!

چون خداوند به هر كس مشكل خودش را مي دهد.

تنها خداوند است كه مي داند كدام شانه ها براي برداشتن بارهاي سنگين قوي ترند و كدام يكي از آن ها قدرت كم تري دارند.

بدانيد! همه ما سنگيني يكساني را بر روي شانه هايمان حس مي كنيم و همين طور به ميزان مساوي دليل براي شاد بودن داريم چون عادل تر از خداوند وجود ندارد.

خداوند بسيار بسيار عادل تر از آن است كه مشكلي را در سر راهمان قرار دهد كه نتوانيم آن را از سر راه برداريم.

پس اگر خدامشكلي به تو داد بدان كه توانايي حل آن را در تو ديده است. فقط بايد توكل كني و يا علي بگويي.

گمان ما چيست؟

آيا گمان مي كنيم كوچكترين پديده اي در اين دنيا از اراده خداوند خارج است؟

آيا گمان مي كنيم خداوند به صلاح ما واقف نيست؟

آيا گمان مي كنيم ما انسان ها بهتر مي توانيم عدالت را در زمين حكمفرما كنيم؟

آيا واقعاً اين گونه گمان مي كنيم؟؟؟

¤¤¤

در هنگام بروز هر مشكلي با خود فكر كنيم آيا خود مسئول بروز آن بوده ايم؟ در غير اين صورت اگر اين مشكل از طرف خداوند است پس درون آن هديه اي است زيرا:

«وقتي خداوند مي خواهد به شما هديه اي بدهد آن را در مشكلي مي پيچد، هر چه مشكل بزرگتر باشد هديه اي كه دريافت مي كنيد بزرگتر خواهد بود. آنتوني رابينز»